a new tribe of people shall come unto the Earth from many colours, classes, creeds,
who by their actions and deeds shall make the Earth green again.
They will be known as the Warriors of the Rainbow.'
~ Hopi Prophecy~
Aan het bijkomen van een mooie Healing- & Meditatiecirkel gisteren, woensdag 11 september, waarin we werkten aan het brengen van Licht naar die plekken op de Aarde die dat op dit moment zo nodig hebben, het Midden Oosten bijvoorbeeld. Het thema voor deze cirkel ‘PEACE, just peace…’ diende zich pas op het laatste moment aan, daags na het verschijnen van de nieuwsbrief die handelde over de gebeurtenissen daar maar dan vanuit het Perspectief van de Ziel.
Wat ons te wachten stond, geen idee. Mijn intentie was om me vooraf af te stemmen op de inhoud van deze cirkel, maar al snel merkte ik dat dit niet de bedoeling was. Ik ging weer eens het grote onbekende tegemoet, waarbij het zaak is me alleen maar open te stellen en de energieën door me heen te laten werken. In het moment, zoals het zich aandient in het Hier & Nu.
De avond begon al anders dan anders, een ongetwijfeld, goedbedoelende cliënte had tegen een aantal deelnemers gezegd dat de workshop niet doorging… gelukkig had één van hen de tegenwoordigheid van geest om contact met me op te nemen. Ja hoor, de cirkel gaat gewoon door… dan verschijnen er een aantal deelnemers die zich niet hadden aangemeld… en dan weet ik het al… het is weer zo’n avond waarvoor een aantal specifieke deelnemers (lees: energieën) bij elkaar worden gebracht. Door ‘boven’ wel te verstaan J.
Een van die deelneemsters was ’s morgen op consult geweest, een behoorlijk intense sessie. ‘Kijk maar’, had ik tegen haar gezegd, ‘ik kan me goed voorstellen dat het even genoeg is voor vandaag’. Maar nee, ze was er… ze ‘moest’ er zijn… in de loop van de avond werd ook duidelijk waarom zij er ook ‘s morgen ‘moest’ zijn. Anders had ze een gedeelte van de reis niet kunnen beleven… grinnik… ik hou van dit soort avonden… de schijnbare chaos… tegelijk de verwondering… en waarin ik weer eens wordt uitgedaagd om te zien waar er nog gehechtheden zitten die willen regelen, vasthouden, controleren. Met een dikke glimlach geef ik het uit handen en geef ik me over aan… wat is…
Als ik me kort van tevoren afstem op de energie in de ruimte krijg ik wel een glimp te zien van waar we naartoe gaan, de lieverds… dan kan ik daar straks in ieder geval iets over vertellen...
Als we na een korte vraag- en deelronde dan eindelijk afreizen ontvouwt zich een wonderlijk schouwspel. Allereerst wordt iedereen diep geankerd en verbonden met Moeder Aarde, de Grote Centrale Zon en zijn/haar Hoger Zelf. Er mag zelfs gevraagd worden aan het Hoger Zelf om zich te manifesteren in de persoon… wow... In de ruimte hadden een aantal energieën al het nodige voorwerk gedaan en een veld opgebouwd. De etherische octaëder (dubbele pyramide) was al versterkt en direct na aanvang voel ik hoe ook de energieën van de Whalecode Mandala’s, de Walviscodes zich aandienen. Als een dansende ketting van kleur, geometrie en licht vormen ze een koesterende, beschermende cirkel om ons heen. De healing begint al als ik zie dat bepaalde mandala’s zich als het ware om specifieke personen heen wikkelen. Meestal betekent dit dat er diepe lagen aangeraakt worden waarvoor het nodig is dat het Wezen zich volledig kan ontspannen, openen en overgeven. Als hierin oude trauma’s worden aangeraakt, brengt de energie van de Whalecode zoveel zachtheid en bescherming dat de persoon zich hierin kan ontspannen en de healing toe kan laten. Voor alle duidelijkheid, de Whalecode Mandala’s zijn verbonden met de oeroude Goddelijk vrouwelijk energie. De energie zoals die bewaard is door de Walvissen, de Dolfijnen, de Grootmoeders, de Grootvaders, de Pleiaden en de Eenhoorns… pfff…
Vervolgens reizen we vanuit het Hart naar de kosmos, om daar in de kosmische baarmoeder ons eigen authentieke plekje weer in te nemen... onze eigen unieke mandala van Licht te belichamen… en richten we onze aandacht op de Aarde… op die gebieden die heling nodig hebben… ik word geleid naar het Midden Oosten… een donkere plek op die verder zo stralende planeet… Wanneer we dichterbij komen, word ik allereerst tegemoet getreden door overweldigende stroom ‘verdwaalde’ Zielen. Zielen die zijn overgegaan maar zich daar niet van bewust zijn. Veelal nog steeds gevangen in hun laatste momenten van lijden. Zielen in wanhoop, in angst, in pijn… mannen… vrouwen… kinderen… dieren… een diep, diep en donker veld openbaart zich… mijn Hart gaat naar ze uit… Ik omarm ze, troost ze, verzacht hun wonden en vraag of er Licht voor hen mag komen. In het centrum van het gebied opent zich een enorme Lichtcirkel, een gigantische doorgang, een portaal naar de volgende dimensie. Ik vraag of er voor elk van deze Zielen een Engel of een Dierbare mag komen om ze op te halen, op te vangen, om ze te begeleiden, terug naar het Licht. Ga maar is het gevoel en de gedachte, ga maar naar het Licht, ga maar terug in de Liefde, je hoeft hier niet meer te zijn, niet meer te lijden, alle zwaarte mag je achter je laten, je mag uitrusten, je wonden likken, je herinneren... je hebt het zo goed gedaan… ga maar en wees in Vrede…
Voor elke Ziel vraag ik Liefde en Vergiffenis, ‘Het spijt me,’ hoor ik mezelf zeggen, ‘vergeef me dat ik jou heb gecreëerd in mijn leven… dit was nooit mijn intentie, maar blijkbaar onderdeel van mijn pad… van ons pad… ik bedank je voor deze ervaring, en ik hou van je’. Pfffff… wat een impact… en wat komen die Zielen dan ineens dichtbij…
We dalen verder af en komen in de volgende sfeer, de sfeer van de Zielen die nog niet zijn overgegaan. De Zielen die nu geïncarneerd zijn in de stof, de zielen voor wie de angst en het geweld dagelijkse realiteit is, de Zielen die gevangen zijn in lijden, in wanhoop, in geweld en in verwoesting. Mannen, vrouwen, kinderen, moeders, vaders, partners… wat een besef… Overweldigd en geraakt door hun aantal en de intensiteit van de zwaarte die ik daar ontmoet, word ik me ook nog dieper bewust van het immense offer dat zij voor ons, voor mij brengen. Ook hier mag ik me tot hen richten… ik voel hoe mijn Hart zich opent… nog verder opent… en ik voel de enorme Liefde die ik voel voor deze Zielen, deze mensen… van vlees en bloed… Daar waar ik kan en mag aanraken, raak ik aan… maar de stroom van Licht en van Liefde die naar deze mensen stroomt, is ongekend… en wat voelt dit goed om te doen… wat word ik hier blij van, diep van binnen… En ook tegen al deze Zielebroeders en –zusters zeg ik in gedachten ‘het spijt me… vergeef me dat ik jou heb gecreëerd in mijn leven… dit was nooit mijn bedoeling, maar kennelijk onderdeel van mijn pad… van jou pad… van onze ervaring… ik bedank je hiervoor vanuit het diepst van mijn Hart, ik hou van je…’… heftig…
We zijn nog niet klaar, nog lang niet zelfs… want na de slachtoffers komen nu de daderenergieën in beeld, de mannen met de wapens, de tanks en de bommen… de mannen die levens nemen, levens verminken, die mensen uit hun huizen drijven, gemeenschappen verwoesten en de mannen die misschien niet zelf de wapens hanteren maar wel de orders geven… oeps… stagnatie… een pijn in het Hart… kan ik dit wel…? wil ik dit wel…? voorbij de 3D werkelijkheid kijken van oordelen en represailles naar de essentie van deze daders… deze energiepatronen? Ja, dat kan ik… want ik voel dat mijn Hart zich ook naar hen opent… ik voel de verschuiving in perceptie en dan krijg ik ruimte voor een ongelofelijke dankbaarheid. Dankbaarheid dat deze grootse zielen het op zich hebben willen en durven nemen om deze meest donkere rollen vorm te geven, wat een helden eigenlijk hè? Als je zo bekijkt...
Dat zij, in dit spel van dualiteit, waarin we het één nu eenmaal ervaren door middel van haar tegenstelling, dat zij degenen zijn geweest die hebben gezegd, ‘dat is goed, ik zal dat doen, voor het oog van de wereld zal ik het geweld vormgeven, want als ik het niet doe, wie dan…? Hoe kunnen we dan anders tot onszelf ontwaken..? Ik zal dat doen, zodat iedereen opnieuw kan ervaren hoe afschuwelijk geweld is, de wereld ertoe kan ontwaken dat hierin geen oplossing schuilt, dat geweld niet de weg is en alleen maar leidt tot nog meer geweld… zodat de mensheid misschien nu eindelijk inziet “dat duisternis de duisternis niet kan verdrijven, alleen Licht dat kan. En dat haat, haat niet kan verdrijven… maar dat alleen Liefde dat kan…”.’ Ook dat kan ik zien. En voelen dat zij, net zoals jij en ik en alle betrokkenen, afkomstig zijn uit dezelfde Bron. Het brengt het ineens heel dichtbij… het raakt me…, ontroert me…, maakt me heel klein… hoezo oordelen…?
Vanuit de ruimte die dat inzicht biedt, vanuit dat perspectief verbind ik me met de daders, de daderenergieën, met de mannen die de wapens hanteren en de mannen die de knoppen bedienen, die de bevelen geven… en kan ik ook voor hen Liefde voelen en het ongelofelijke offer zien dat ook zij zich getroosten… voel ik ook het keiharde oordeel dat over hen wordt uitgesproken… Aan het oordeel van een ander kan ik niet veel veranderen. Wat ik wel kan doen is me in Liefde verbinden met de Bron van waaruit hun acties voortkomen, de Bron waaruit wij allemaal voortkomen, zij, jij, ik. De Bron die de Bron is van alle Leven… waar alle leven uit voorkomt, de bron die Liefde is… ook als die Liefde zich manifesteert in mannen met wapens… Niets is voor niks, niets gebeurt zo maar, het is aan ons om ons af te vragen waarom we deze ervaring naar ons toe hebben getrokken… hebben gemanifesteerd… en dat in onszelf te helen…
Vanuit dit perspectief, het brede, ruime en oordeelloze perspectief van de Ziel, kan ik Liefde voelen voor deze Zielen. Kan ik mijn Licht ook naar hen uit laten stromen en kan ik werkelijk vanuit mijn Hart ook tegen hen zeggen ‘het spijt me… vergeef me dat ik jou heb gecreëerd in mijn leven… dit was nooit mijn bedoeling, maar blijkbaar onderdeel van mijn pad… van jouw pad… van onze ervaring… ik bedank je hiervoor vanuit het diepst van mijn Hart en ik hou van je… en voel ik in mijn lichaam de letterlijke betekenis van de Indiaase groet ‘Namaste’: het Goddelijke Licht in mij herkent en eert het Goddelijke Licht in jou en in die herkenning, die diepe herkenning ligt onze Eenheid… opnieuw pffff…!
Vervolgens gaat de aandacht uit naar al die miljoenen, misschien wel miljarden mensen op de wereld die getuige zijn van de situatie in het Midden Oosten, inclusief ikzelf. Veelal gevangen in dualiteit en zich eigenlijk geen raad weten met de situatie. Zich er niet mee kunnen verbinden omdat het allemaal te veelomvattend, te heftig en te complex is… en ook eens heel erg ver weg… mensen die zich onmachtig voelen in het aangezicht van zoveel lijden en machteloos omdat ze in hun gevoel niets kunnen doen… en zich daar misschien ook weer schuldig over voelen… ook naar hen en naar mezelf gaat dan de aandacht , ook naar hen en naar mezelf stroomt de Liefde en ook hen en mezelf vergeef ik voor het getuigen in dit menselijk drama.
Dan mogen we uitzoomen… afstand nemen van het gebied waar we werkzaam zijn geweest… en wat me dan iedere keer weer zo verbaast en verwonderd is het verschil… hoeveel meer Licht deze plekken nu bevatten.. ‘zou het dan echt helpen?’ vraagt een stemmetje in mijn achterhoofd. In mijn Hart is er geen enkele twijfel, ‘ik weet het zeker… ik heb het gevoeld…’
Vanuit het perspectief van de ruimte dromen we vervolgens de meest mooie droom van Vrede voor dit gebied… Van vreugde, blijdschap, harmonie en schoonheid... van geheelde wonden, zichtbaar en onzichtbaar… van herbouwde steden, woningen, gemeenschappen… wat een voldoening geeft het om dit te kunnen doen, wat een dankbaarheid… heel de Aarde nemen we op in het Licht en de Liefde van ons Hart… we vragen of het Licht daar mag stromen, waar nodig is en dat mag doen wat het hoogste belang dient van al het Leven… overal… heel de wereld nemen we op in ons Hart…
Om dan vanuit die verbinding, vanuit dat schitterende Licht terug te keren in ons Lichaam, in het hier en nu… ik ben er stil van… we zijn er stil van… ontroerd… in de ervaringen die worden gedeeld klinkt vooral dankbaarheid en verwondering door. Dankbaarheid om de eenvoud… hoe gemakkelijk het eigenlijk is om van hieruit te verbinden met een plek hier mijlenver vandaan, hoe gemakkelijk het is om van hieruit te verbinden en Liefde en heling te sturen naar plekken die het zo nodig hebben. ‘Het is ineens zo dichtbij’ zegt een van de deelneemsters… ja… inderdaad… zo dichtbij… je bent ineens niet meer hulpeloos, geen toeschouwer meer… je kunt werkelijk wat doen… de Zielen daar voelen en voeden in je lichaam… met Licht… en je wordt je gewaar: we zijn werkelijk verbonden… pauze…
Het vervolg...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten