The woman came from a man's rib. Not from his feet to be walked on. Not from his head to be superior, but from the side to be equal. Under the arm to be protected and next to the heart to be loved.
~ Unknown ~
Een tijdje geleden waren er bij een Healing & Meditatiecirkel alleen mannen aanwezig. Tot onze verbazing, want in workshops hebben dames eigenlijk altijd de overhand. Ik had dit dan ook nog niet eerder meegemaakt, alleen mannen...
Dat is natuurlijk niet voor niets, was onze conclusie. Toen een van de deelnemers opmerkte: 'Dus 2013 is niet het jaar van de vrouwen, maar van de mannen? Was dat voorspeld door de Goden, Germaine?', voelde dat als een uitnodiging. Een uitnodiging om op een dieper niveau bewust te worden van iets wat ik van binnen al een tijd voel bewegen, maar waarvoor ik nog niet de tijd, ruimte, gelegenheid had gecreëerd om het ook echt te doorvoelen. En in de vorm te zetten...
Want in het proces van het steeds meer in balans brengen van het mannelijk en vrouwelijk in mijzelf, was me al opgevallen dat de heling niet meer zozeer het vrouwelijke aspect betrof, als wel het mannelijk. In het volledig kunnen omarmen van het mannelijk aspect in mezelf. En daarmee het volledig kunnen omarmen van mannen. In 'Een magisch Yin & Yang' schreef ik hier al eerder over. Blijkbaar waren er op dit stuk nog diepere lagen om aan te raken.
Tijdens een retraiteweek eind vorig jaar, mocht ik ervaren hoe het is om gedragen te worden door mannelijke energie. De geheelde mannelijke energie. Een energie die heel anders is dan de harde, macho-achtige energie zoals we die vaak gewend zijn. Maar de mannelijke energie zoals die oorspronkelijk bedoeld is, krachtig en doelgericht, maar tegelijkertijd oneindig zacht, zorgzaam, beschermend en teder. Wat toen gebeurde vond ik heel bijzonder… op een heel diep niveau in mijn Wezen en mijn lichaam ontstond er een ontspanning, een opening... Mijn lichaam voelde intuïtief de veiligheid, koestering en geborgenheid, het voelde dat het gezien werd en er helemaal mocht zijn. Op diep niveau herkende mijn lichaam dat 'dit is hoe het eigenlijk bedoeld is, te zijn'. Het kwam als het ware thuis in deze energie en kon daardoor op een veel dieper niveau ontspannen… Echt ontspannen en openen... En met het lichaam volgde ook de rest van mijn Wezen...
In mijn ervaring kan het lichaam dit alleen maar doen, als het zich veilig genoeg voelt en de mannelijke energie ook toestaat om dichterbij te komen. Vaak is de vrouwelijke energie en zijn vrouwen in levens zo beschadigd in de onderste chakra’s, dat er maar weinig voor nodig is om uit onze gronding, uit ons lichaam te schieten en in ons denken. Wanneer je als vrouw geïncarneerd bent deze ronde, heb je ook een stuk van het collectief te dragen. Bovendien wordt van vrouwen tegenwoordig verwacht dat ze een soort supervrouwen zijn, met een baan, een huishouden, kids, een hond en het uiterlijk van een filmster. Energetisch gezien, halve mannen die van hun eigen Wezen en basisenergie vervreemd zijn en strijden om te voldoen aan verwachtingen en ideaalbeelden en geen contact meer hebben met hun oorspronkelijke vrouwelijke en zachte kant...
Wanneer je vanuit deze vaak onbewuste bewustzijnslagen de mannelijke energie veroordeelt, kun je je niet meer volledig openen voor de geheelde mannelijke energie. Je kunt het dan niet meer ontvangen. Daar zit dan teveel lading op. Die lading kan van heel ver komen. Zelf ik mocht terug tot aan de oorsprong. Via levens in Lemurie, Atlantis, Egypte, Midden- en Zuid-Amerika, Afrika en mijn leven nu. Levens waarin ik die oorspronkelijke wond keer op keer opnieuw creëerde. Tot aan de bron, het punt waarop vanuit de Heelheid de afsplitsing plaatsvond in een mannelijk en een vrouwelijk aspect.
Het was maar een gedachte, een afvragen… hoe zou het zijn als…? En het was al realiteit. Want gedachten zijn scheppende krachten. En de gedachte manifesteerde zich toen nog onmiddellijk. Met als gevolg dat, dat wat Een was, Heel, nu gescheiden was. Wat was ik boos, wat voelde ik me ellendig, verraden, verlaten en onveilig. En wat kleefde er wonderlijk genoeg een verdriet aan deze herinnering. Verdriet, angst en een overtuiging: ‘het mannelijk is niet veilig, het verlaat mij, ik kan het niet vertrouwen’ en ook ‘dan doe ik het wel alleen’.
Alleen door deze emoties aan te gaan, ze er helemaal te laten zijn, kon ik mezelf ervan vrijmaken. Mijn lichaam ervan vrijmaken. Waardoor ik weer contact kon maken met die diepe en onvoorwaardelijke Liefde die aan deze verbinding ten grondslag ligt, diep verborgen onder emoties. En kon ik me weer openen voor de mannelijke energie. Kon ik deze weer zien en omarmen in mezelf, daarmee weer ontvangen van de ander en me daarin ook ontspannen. Kon ik me er weer door laten dragen... zoals het ooit bedoeld was... Pas door al die oude lagen aan te gaan, onder ogen te zien, te laten zijn, te omarmen, kon ik mijn Wezen en mijn lichaam op diep niveau zuiveren en vrijmaken. In de basis was ruimte ontstaan. Ruimte voor mijzelf om aanwezig te zijn…
Pas toen ik die stroom weer kon toelaten, voelde het vrouwelijk zich veilig genoeg om werkelijk te Zijn, om uit te stromen, haar ruimte in te nemen, te gronden. Als een bloem die zich opent naar de Zon. Zo mooi… en zo vanzelfsprekend…
Het grappige is dat we in cirkel daarna werkten met dit gegeven. En - je raadt het misschien al - bij deze cirkel waren alleen vrouwen :-))).
Namaste,
Germaine Domatilia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten