Ancient lovers never
forget the echo of each others hearts.
An ocean of lifetimes may pass, but still, in the end -
your heart will guide you home…
An ocean of lifetimes may pass, but still, in the end -
your heart will guide you home…
Tijdens een oefening ongeveer een maand geleden, werkten we met het geboren laten worden van het Christuskind in onszelf. Het kind, een baby, mocht naar voren komen, opnieuw geboren worden, er weer zijn. Echter tot mijn verbazig merkte ik dat 'mijn' Christuskind helemaal niet geboren wilde worden. Het was boos, nukkig, nors. 'Wat is er aan de hand?', vroeg ik verbaasd. 'Ik wil niet', zei het, 'ik ben niet compleet'. 'Niet compleet?', vroeg ik, 'wat bedoel je?'.
Dit kind, een dierbaar deel van mij, toonde mij het volgende: het was niet alleen geweest op haar reis naar aarde. Ze was deel van een tweeling. De vrouwelijke helft van een tweeling. De mannelijke helft was in al zijn wijsheid, ergens in de prille zwangerschap 'afgehaakt'. Had zijn energie teruggetrokken, het vruchtje was opgegaan in de baarmoeder.
En ik? Ik was boos! Teleurgesteld! Dit hadden we toch niet afgesproken! We zouden samen deze zielereis maken! Samen incarneren! En nu liet hij me in de steek... Net als daarna ook andere mannen in mijn leven, te beginnen met mijn vader die er niet was bij mijn geboorte, mijn broer, waar ik niet op kon bouwen, mijn oom die mijn kleine lichaampje misbruikte en in het gevoel mijn partner die er niet werkelijk voor me kon zijn...
Dit allereerste 'verraad' werd tot diep in mijn wezen gevoeld, niet begrepen en deed intens veel pijn. Boosheid, onmacht en frustratie, verdriet en minachting... 'Dan doe ik het wel alleen! Ik laat me er niet onder krijgen!', was haar reactie. Strijdbaar, onbewust. Want daarmee onbewust strijdend tegen het mannelijke in zichzelf. Voorbijgaand aan de kwaliteiten die erin verborgen lagen: de focus, het doelgerichte, de bescherming.
Ik ontfermde me over deze boze maar ook intens verdrietig en eenzame baby. Nam haar bij me en troostte haar. Reizen in de geest kent geen beperkingen, alles is mogelijk. Ik vroeg haar broertje weer bij haar te komen. En ze werd blij, intens blij! Samen lagen ze de baarmoeder. Gekoesterd, gedragen... Samen, apart en toch een. Verbonden, geborgen, veilig, Heel.
Toen hij vertok liet hij een leegte achter in haar hart en vice versa. Een leegte die zich vulde met verdriet, angst. Angst om werkelijk op een diep niveau te verbinden met het mannelijke, en dus met mannen. Een onbestendig en onveilig gevoel om in volledige overgave te zijn. Zij aan het mannelijke, hij aan het vrouwelijke. Op zielsniveau wetend dat dit nodig was, dat ze hadden gekozen te ervaren in dit leven. Om de weg weer terug te vinden naar elkaar, opnieuw te verbinden. Daar, in het werkelijke Leven...
Daar waar ze onbewust altijd al verbonden waren en dat ook altijd zullen zijn. De intens diepe en donkere leegte werd opgevuld. Volledig opgevuld met de liefde die er altijd al was, er ook altijd zal zijn. De liefde die er weer volledig mocht zijn...
Het beeld van de baby's, foetussen in de baarmoeder ging over in het oeroude Yin-Yang symbool. In goud en zilver. Het transparant mannelijke en het transparant vrouwelijke, Hemel en Aarde, Zon en Maan, de Hemel in de Aarde, De Zon in de Maan, en andersom. Alleen en Al-Een, eeuwig en onlosmakelijk verbonden, eeuwig in beweging.
Het mag weer gaan stromen, ze mogen er weer zijn. Beide heet ik ze welkom.... in Dankbaarheid.
De volgende ochtend bracht een lieve cliente een geschenk voor me mee. Ze wilde het me eigenlijk een paar weken later geven, maar haar gevoel had gezegd: 'Nee, nu, niet over een paar weken!' En zij had geluisterd. Het was een Engel, een mooie aardewerken Engel. Met voor haar hart, in haar armen... twee baby's...
Een paar weken eerder had ik mijn tweelingbroer een kaart gegeven. Een kaart met daarop een symbool: Yin en Yang... Magisch...
Van hart tot hart,
Germaine Domatilia
Boekentip: Het drama in de moederschoot - de verloren tweelinghelft
Prachtig prachtig de woorden die onlosmakelijk verbonden zijn met dat wat er in de kern aanwezig is en altijd zal zijn. In dit aardse leven liggen daarin de lessen verscholen. Toeval bestaat niet.
BeantwoordenVerwijderenLieve Germaine,
BeantwoordenVerwijderenZo mooi en herkenbaar.
Heelheid
prachtig germaine, dit verhaal raakt me enorm. Dit lijkt op wat er tijdens mijn zwangerschap van mijn tweeling is gebeurd (het deel van halverwege de zielereis afhaken en terug gaan)Mijn ene dochter is in de 35ste week overleden. de boodschap die bij mijn moeder is achtergelaten was dat haar reis niet zo noodzakelijk als de reis van haar zusje.
BeantwoordenVerwijderenwarme groet C
Na het lezen van jouw blog Een Magisch Yin en Yang, neem ik je (als je even hebt) graag mee in de spinsels die zich lieten zien.
BeantwoordenVerwijderenHet eerste wat bij me opkwam was een stuk uit een individuele sessie die ik vorig jaar bij je gehad heb. Ik kreeg een foetus, die voelde als m’n broertje, daar kon ik op dat moment niets mee, ‘een broertje, hoezo?’ Al heel snel diende zich toen een ander geboorte stuk aan waarop ik een mooie healing ontving.
Nu ik Een Magisch Yin en Yang las flitste door m’n hoofd; ‘dat eerste gevoel was waar, het was m’n broertje’.
Als ik dan vervolgens reflecteer op hoe ik tegenover mannen sta in dit leven valt één en ander op zijn plek. Mannen zijn leuk voor oppervlakkig contact.
Maar wanneer ze pogen contact te maken met mijn Zijn, stuiten ze op een onneembare vesting. Wat er dus op neer komt dat ik mezelf contact met en overgave aan, het mannelijke deel in mezelf niet toe sta. Daar zit angst op.
Toen ik nog niet zo lang geleden bij je was voor een tweede individuele sessie kwam een heel mooi Atlantis stuk voorbij, waarin het mannelijke en vrouwelijke deel in mij verenigd zijn. Jij gaf toen aan het einde van de sessie al aan, dat ik maar moest kijken wat er verder nog zou komen omdat dit stuk heel diep zat en misschien nog niet helemaal
klaar was. Zo waar….
Bijzonder is dat ik sinds die laatste sessie wel word uitgedaagd in dit stuk. Mijn eerste cliënt, die zich enige tijd geleden aandiende, is een man. Die
vervolgens in de war raakte van de liefde die hij ervoer in het contact met ‘mij’. Wat van mij vroeg, met respect aan hem de herkomst van zijn verwarring uit te leggen (na een eerst wat paniekerige reactie van binnen bood de lichtwereld me de handvatten). Voor het omgaan met gevoel van mannen had ik in het verleden een iets andere, en als ik er op terug kijk, weinig respect volle aanpak; verdwijnen zonder uitleg.
Als ik echt een broertje heb, heb ik dan in dit leven het gedrag dat ik hem verwijt gekopieerd; verdwijnen zonder uitleg? Maar nog steeds is daar die angst, is het angst voor de pijn die ik waarschijnlijk gevoeld heb toen ik hier alleen kwam?
Zoals jij het beschrijft in je stuk ;”angst om werkelijk op een diep niveau te verbinden met het mannelijke, en dus met mannen. Een onbestendig en onveilig gevoel om in volledige overgave te zijn.”
Dat is waar het over gaat!!
Germaine, dank voor jouw verhaal. Ik ga dit stuk eens rustig verder invoelen en de boeken tip lezen.
Hé hallo Germaine,
VerwijderenDank voor je berichtje van vorige week, ik stuur je nog even een Yin en Yang update. De lichtwereld en het boek van Austermann zijn me van grote dienst geweest de afgelopen week. Zoals een gewond dier doet, heb ik me even terug getrokken en m’n wonden gelikt. Een mooi proces heeft zich voltrokken waarvan hierna een soort “verslag”:
**********************************************************
Uit de Leegte is het daar, een diep gevoel van verbinding.
Samen ontdekken, samen plezier.
Klein, kwetsbaar en toch zo enorm sterk.
Eén doel.
Onze paden gescheiden.
Onbewust mijn leven niet ten volle durven leven.
De herinnering aan ons doel.
De koers weer gevonden.
De onmacht toont zich sterker dan ooit.
Een ontbrekende kracht.
Terug gevonden in de Leegte.
Even verdrietig om dat wat ooit was, en nooit is geweest.
Nu de verbinding; de kracht om te kiezen.
Ja te zeggen tegen het Leven.
Ja te zeggen tegen het pure Licht.
*********************************************************
Elk woord zou verder afbreuk doen aan dat wat het is.
Germaine nogmaals heel veel DANK en tot snel, anoniem