donderdag 20 oktober 2011

Wat is het leven toch mooi...

Loop alsof je de aarde kust met je voeten.
Dan laat elke stap een bloem bloeien.
Thich Nhat Hanh

Wat is het leven toch mooi! Tenminste, als je je pad loopt in Liefde, in verbinding met je Hart, alsof je de Aarde kust met je voeten... Als dat niet het geval is, kan het zijn dat je momenteel juist het tegendeel ervaart. Dat dit verwarrende tijden voor je zijn, onzekere, turbulente tijden, waarin je het gevoel hebt dat er - net als bij de Aarde - aan al je grondvesten wordt geschud, zekerheden wegvallen, angst en onzekerheid de kop opsteken, je bezig bent met 'overleven'.

Oud zeer dat na tijden weer bovenkomt, oude conflicten die ineens weer in alle hevigheid oplaaien. Met alle onrust, woede of frustratie van dien. Zaken waarvan je dacht: 'daar was ik toch klaar mee?', komen ineens weer in volle hevigheid voorbij. 'Waarom?', vraag je je misschien af. Het antwoord op die vraag is eigenlijk heel eenvoudig: om gezien te worden. In deze tijden van transformatie en uitzuivering dienen oude kwetsuren zich weer aan. Alles wat nog niet doorleefd is, nog niet transparant, daar waar jouw energie stagneert, waar jij je leven niet ten volle leeft. Alles wat dit in de weg staat, dient zich aan. Om gezien te worden, gevoeld, maar vooral om te worden losgelaten.

Hoewel we ons daar niet altijd van bewust zijn, staan oude kwetsuren ons vaak in de weg om ons leven ten volle te Leven, bewust en volledig in het Hier en Nu aanwezig te zijn en dat te doen waar je gelukkig van wordt, wat je blij maakt, de roep van je Hart te volgen. Maar trekken ze je weg uit je centrum en zorgen ze ervoor dat je niet in je lichaam bent, niet geaard, afgescheiden van het geheel. Kunnen ze er zelfs voor zorgen dat je lichaam ziek wordt, of moe, intens moe. Overigens juist om je de weg naar heelheid te wijzen...

'Heelheid? Hoe dat dan?' vraag je je wellicht af. Als gevolg van deze oude wonden, hebben we vaak (onbewust) beschermingsmechanismen ingebouwd. Je sluit je af van personen of situaties om niet gekwetst of teleurgesteld te worden. En daar waar die bescherming uiteraard een doel heeft gediend - om zonder pijn of teleurstelling te (over)leven - merk je na verloop van tijd dat deze beschermingsmechanismen niet meer afdoende zijn. En je nu zelfs beperken. Beperken om jezelf te zijn, je vrij te voelen.

Bescherming tegen iets wat je in het verleden is overkomen, of in je kinderjaren. Misschien zelfs in een vorig leven. En een bescherming die je op dit moment feitelijk niet meer nodig hebt. Toch merk je dat op onverwachte ogenblikken, als eenzelfde snaar wordt geraakt, je als vanzelf weer in je oude afweer schiet, een oud patroon. Een afweer die je steeds verder verwijderd van jezelf, van wie je werkelijk bent en wilt zijn. Een afweer waarvan steeds meer gevoelige mensen de beperking ervaren, de beperking om vrijuit jezelf te zijn. Een afweer die vaak oude kwetsuren maskert. Pijn die ervoor zorgt dat je energie stagneert. Je ervaart vermoeidheid, irritatie, ongemak, lichamelijk ongemak. Soms zo zeer dat je werkelijk geen 'leven' meer hebt; je bestaat, bent bezig te overleven...

Een voorbeeld hiervan mocht ik eerder dit jaar meemaken tijdens mijn trainingsweek in Frankrijk. Een echtpaar meldde zich op het laatste moment: 'Ik heb cvs (chronisch vermoeidheidssyndroom) en ben fysiek nogal zwak. Is het mogelijk om aan zoveel mogelijk deel te nemen maar af en toe wat te laten wegvallen als ik te moe ben en wil rusten? Of is er overdag ook ruim voldoende tijd voor de deelnemers om op zichzelf te zijn? Graag een antwoordje aub.' Op mijn antwoord dat het programma hier alle ruimte voor bood, luidde het antwoord: 'Het is dat het zo moet zijn dat wij nog meekunnen naar Frankrijk en wij zouden ons graag willen inschrijven. NU reeds begint voor mij het proces van LOSLATEN want door deel te nemen ga ik mijn grens serieus verleggen. Gaan alle activiteiten door op het centrum of ook daarbuiten? (het is namelijk zo dat ik anders een rolstoel moet meenemen)...'

De prachtige ziel die dit schreef, bleek een hooggevoelig en helder mens te zijn die in haar gevoeligheid, zichzelf volledig was kwijtgeraakt in de energetische werkelijkheid die ons omringt. 'Slachtoffer' van haar eigen gevoeligheid, niet meer in contact met het weten van haar hart, levend vanuit het hoofd, overlevend. Bottom-line: ze heeft het hele progamma meegelopen en ging volledig in haar kracht naar huis.

Of, in haar eigen woorden: 'Een wonder geschiedde, de uitgebluste vrouw die ik was, werd onmiddellijk een energieke vrouw die overal aan kon deelnemen (thuis lag ik bijna de hele dag op de zetel). Een nieuw leven begint voor mij, bij jou mocht ik mijn kracht voelen, zien wat ik in me heb. Het is een enorme rijkdom die ik nu mee naar huis neem. Een ervaring om NOOIT te vergeten.'

Wauw...! Ik werd er even stil van. Door zichzelf toe te staan gebaande paden te verlaten, haar hart, haar gevoel te volgen en haar beschermingsmechanismen los te laten, ging zij het avontuur aan en kon zij haar eigen kracht ervaren. Heeft ze haar hart kunnen openen naar zichzelf en naar wie ze in wezen is. Hoe mooi en ook hoe dankbaar om deel te mogen zijn van dit proces...

En wat is het leven dan mooi, als je je pad loopt in Liefde, vertrouwen en dankbaarheid, onlosmakelijk verbonden met het geheel, in verbinding met Al-wat-is. Of, zoals Thich Nhat Hanh: 'Loopt alsof je de aarde kust met je voeten. Dan laat elke stap een bloem bloeien...'

Van hart tot hart,
Germaine Domatilia

Geen opmerkingen:

Een reactie posten