zaterdag 27 april 2013

Een bijzonder kamergenootje...

Muis,
Als ik de wereld kon zien
door jouw kleine ogen,
misschien dat ik dan,
de details zou weten te onderscheiden.

Want elk detail heeft zijn gewicht,
en schept, het eigen doel getrouw,
orde in het circus van de waanzin.
~ Jamie Sams ~
 
Hoewel het moment van vertrek naar Frankrijk steeds dichterbij komt en de koffers (zaterdag 15.30 uur) nog steeds niet zijn gepakt, laat ik even alles uit handen vallen en neem ik de tijd om te schrijven. De inzichten die in razend tempo binnendruppelen zijn zo mooi, te mooi om niet te delen... En om het kleine muizevriendinnetje te eren dat onlangs op mijn pad kwam...

De achterliggende weken waren, zoals ik eerder schreef, behoorlijk intens. Waarin zich van alles aandiende wat qua tijd misschien niet zo’n grote impact had, maar qua impact wel veel ruimte innam. Ik liet het veel ruimte innemen. Dat samen met het gezin, de praktijk en natuurlijk de naderende week in Frankrijk, gaf het gevoel dat ik ‘het ontzettend druk had en veel te weinig tijd’. Tegelijkertijd voelde ik in mezelf ‘wat een onzin!’ en de berusting dat alles goed kwam en er meer dan genoeg tijd was voor alles. Maar goed, je innerlijk wordt aangestuurd door je gedachten en bij mij heeft dit soort situaties altijd de uitwerking dat er dan in het gevoel helemaal niets uit handen komt, met als gevolg… vul maar in.

Nu lag ik afgelopen donderdag in bed in gezelschap van Pluis, de poes. Pluis die plotseling opsprong, in mijn kast dook en daar verwoed begon te jagen. Oh nee, dacht ik, dat gaat niet gebeuren… we gaan hier niet op kleine huisgenootjes jagen, terwijl ik wil slapen. Dus Pluis op de gang en terug naar bed, me afvragend welke hamster of muis van welke dochter was ontsnapt en zich toegang had verschaft tot mijn slaapkamer. Geen zin om midden in de nacht te gaan kijken natuurlijk, dus… lekker slapen en we zien het morgen wel… dacht ik…

Want korte tijd later schrok ik wakker van een paar kleine kriebelende pootjes op mijn voorhoofd… ik schrok me een hoedje… zag iets wegschieten en ging berustend weer liggen. In de overtuiging dat het beestje alweer gevlogen was en zich niet meer zou laten zien. Die overtuiging duurde maar heel even, want niet lang daarna begon een geschuivel, gekras en gerommel van jewelste. Op veilige afstand dit keer, in de kast die eerder aangevallen was door Pluis. Goed lekker omdraaien en verder slapen… dacht ik… want het beestje maakte een kabaal dat slapen niet echt meer ging. Ik moet toch even zijn weggedommeld, want niet lang daarna voelde ik weer een aanwezigheid op mijn bed en opnieuw zag ik een schaduw wegschieten. Dit keer wel het licht aangedaan om te kijken of ik wat zag, want ja, ik wilde toch eigenlijk wel graag weten welk diertje zich in mijn slaapkamer had verschanst. Na even zoeken zag in hem (of haar) zitten… een superschattig, piepklein muisje… ze (in mijn gevoel was het een muizenmeisje) rende wat heen en weer terwijl ik haar bekeek en koos vervolgens het hazenpad.

Gerustgesteld dat het een weliswaar wild, maar erg schattig, klein muizenkind betrof deed ik het licht uit in de veronderstelling nu van mijn welverdiende nachtrust te gaan genieten… Helaas… dit muizenkind had namelijk besloten om deze nacht de boel op stelten te zetten in mijn slaapkamer. En wat restte van de nacht was een dans tussen slapen en waken, waarin ik haar mijn kasten, kleren, schoenen, boeken etc. zag ontdekken en waarin ze erin volhardde om, iedere keer als ik de euvele moed had weg te dommelen, zich een weg te banen naar mijn bed en er telkenmale in slaagde mij te wekken met een kriebeltje op mijn neus, mijn rug, dan weer zat ze lekker op mijn kussen… heel lief en heel schattig, maar ook heel weinig slapen dus… Tegen de ochtend viel ik weer even in slaap met als gevolg dat ik echt gebroken wakker werd. Het verhaal van de muis vertelde ik aan mijn dochters die meteen gewapend met een zaklamp op zoek gingen… zonder succes.

Ikzelf had de slaapkamerdeur opengelaten in de stille hoop dat zij mijn domein zou verlaten en haar eigen weg zou vervolgen of zich anders veilig ergens diep zou hebben verstopt om de dag door te komen. Ik was dan ook zeer verbaasd en vertederd dat ik, toen ik me na het douchen wilde aankleden, een superschattig, slapend muisje aantrof tussen mijn kleding… Het was echt te schattig, met slaperige oogjes en al… ik mocht haar zelfs aaien… hoe bijzonder is dat…? Het ontroerde me gewoon… Ook dat mijn energie blijkbaar geen bedreiging inhield voor dit nietige en kwetsbare wezentje… hoe mooi is dat…?

Na ampele overweging en invoelen – kan haar hier wel laten, maar dan kan ik erop wachten totdat Pluis haar te pakken krijgt - het muisje toch maar gevangen met een glas (weet uit ervaring dat hoe klein ze ook zijn, ze erg hard kunnen bijten J) en toevertrouwd aan een dochter om haar in de tuin weer vrij te laten. Dan komt het goed...

Dit kleine muizenvriendinnetje liet me maar niet los... Wat zou dit muisje me nu willen vertellen, vroeg ik me af. In de boeken en op internet gekeken, maar daar kon ik niet zoveel mee: ‘Het medicijn van de muis kan je helpen te concentreren en aandacht voor details te hebben. Het kan je leren hoe je grote dingen kunt bereiken door aan de kleine dingen te werken. Het verschijnen van een muis gaat altijd gepaard met lessen in verband met aandacht…’

Oh ja, ok, het zal… gisterochtend kon ik daar nog niet zoveel mee. Integendeel… ’s avond zou ik naar de Musical Sisteract, maar ik was nu zo moe door dit muizenvoorval en had nog zoveel te doen voor Frankrijk, dat ik besloot mijn kaartje weg te geven aan iemand die het wel echt heel erg leuk vond. Dat lieve muisje gaf mij dus de gelegenheid om toe kunnen geven aan wat mijn wezen al aangaf (dat wilde namelijk helemaal niet naar die Musical), maar waar ik eerder niet naar luisterde. Waardoor ik in de avond heerlijk in alle rust aan de gang kon met de voorbereidingen voor Frankrijk… Bezig met het detail maar zo het grote kunnen voelen… geen stress meer, geen onrust, alleen maar een grote, dikke, vette, glimlach…

Vandaag in de loop van de dag, laat dit muisje haar lessen in volle omvang aan me zien. En wat voor lessen, in het in alle rust treffen van de voorbereidingen voor volgende week… ja want nu ‘moet’ ik wel, voel ik hoe ik vanaf het moment dat ik gisteren besloot voor mezelf te kiezen en niet naar de musical te gaan, in een stille concentratie terecht ben gekomen waarbinnen alles zich als vanzelf lijkt te ontvouwen. Niks tijd tekort, alles is er al, alles wat ik nodig heb, wordt op mijn pad gebracht.. wat een verwondering opnieuw, wat een vertrouwen en wat een Liefde voel ik daarin… bijzonder…

En wordt steeds duidelijker dat je soms wat dicht ergens bovenop zit om het geheel te kunnen zien (als je heel klein bent, lijkt de rest heel groot). Door even afstand te nemen, je aandacht te verschuiven, te luisteren naar je innerlijk (ondanks mezelf of in dit geval met behulp van een lief klein muisje) en je centrum te hervinden, krijg je ineens een heel ander perspectief en zit je in een keer weer in die stroom die je draagt... Waarin ik van de ene naar de andere synchroniciteit wordt geleid.. teveel om hier te beschrijven… maar zo leuk… word er zo blij van… wilde ik even met je delen..

Blij en dankbaar dat het universum zich zoveel moeite getroost om me dit op deze manier te laten ervaren… de mega-impact van een ienie-mini-muisje…

Wat is het leven toch mooi he?

Dikke knuffel,
Germaine, voor altijd een muizenvriendin...

1 opmerking:

  1. wauw, wat een mooi verhaal.... en wat versta je de taal van het universum goed!

    BeantwoordenVerwijderen