Hernieuwde kennismaking met buitenaardsen...

Als je mij een beetje kent, dan weet je dat binnen mijn praktijk alles er mag zijn. Elfjes, kabouters, Engelen en sinds september 2009 ook buitenaardsen. Dit was niet altijd het geval. Hieronder het verhaal van mijn hernieuwde kennismaking met buitenaardsen.

Ik heb het al een tijd geleden op verzoek van een collega aan het papier toevertrouwd voor een boek dat nog niet is verschenen. Zelf deel ik het langs deze weg graag met je...


Mijn hernieuwde kennismaking met buitenaardsen beleefde ik in september 2009 tijdens een etentje met een collega medium in Breda. Op zijn eigen unieke wijze verhaalde hij over een consult waarin buitenaardsen een hoofdrol speelden. Hij vertelde over poorten die ze creëerden om ons in de gaten te houden. En ik herinner me nog dat door me heen schoot: ‘Hij is gek!’. Echter vrijwel meteen daarna zag, of misschien beter gezegd voelde ik naast ons een levensgrote poort verschijnen. Ik voelde dat we via die poort in de gaten werden gehouden en vroeg of hij dit ook voelde. Die ging bijna meteen in trance… er volgde een boodschap, een verzoek om samenwerking. Heel anders dan ik in ieder geval verwacht had. De essentie van de boodschap was of ik bereid was om samen te werken. Samenwerking met buitenaardsen, het moest niet gekker worden. Het voelde echter heel zuiver, oprecht, gemeend en integer, heel Waar.

We spraken door over dit wonderlijke fenomeen en het gesprek kwam op abducties, ontvoeringen door buitenaardsen. Ik kan me herinneren dat ik vroeger al geïntrigeerd was door dit fenomeen: in mijn beleving kon het niet zo zijn dat zoveel mensen, van over de hele wereld afzonderlijk van elkaar, hetzelfde soort ervaringen heeft, zonder dat daar een kern van waarheid in zit. Toen we het hier zo over hadden, kwam er een beeld bij mij boven van toen ik een jaar of 14, 15 was. Ik was aan het oppassen. Ik herinner me dat ik het ene moment op de bank zat, het volgende moment was het alsof ik wakker werd. Niet meer op de bank, maar in de keuken met mijn hand op een keukenkastje. Dit moment is me altijd bijgebleven. Ten eerste omdat ik werkelijk geen idee had hoe ik in de keuken was gekomen en ten tweede omdat ik ook geen idee had waarom ik dat kastje openmaakte. Het voelde alsof ik daar ‘wakker’ werd. Ik voelde me ook een beetje betrapt en heb er nooit iets over verteld. Het idee dat ik in iemands keukenkastje zou snuffelen…. Dit voorval is me echter altijd bijgebleven en ik heb er altijd een apart gevoel aan overgehouden.

Ik deelde wat er bij me bovenkwam en mijn collega bevestigde dat dit een wijze is waarop ze ook in zijn ervaring te werk gaan bij abducties. Het gevoel van verloren tijd, alsof je even niet aanwezig bent in het moment. Meteen kwamen er meer van dit soort momenten boven: alsof je ineens wakker wordt onder de douche en geen idee hebt hoe lang je er al onder staat. Of op de fiets of in de auto wordt je je ineens bewust van waar je bent en heb je geen idee hoe je daar bent gekomen. Pas later las ik dat dit manipulatietechnieken zijn die in het kader van abducties veelvuldig worden toegepast (Boekentips: De Brengers van de Dageraad, Barbara Marciniak, Voyagers I De slapende geabduceerden, Ashayana Deane).

Terwijl we verder spraken, zag ik een beeld verschijnen van mijzelf in een enorme, koepelvormige ruimte. Ik stemde me hierop af en zag mezelf op een soort operatietafel liggen. Mijn handen en enkels zaten vast. Er stonden wezens om me heen. Mijn hele buik lag open, etherisch dan. Er werd van alles gedaan met mijn ingewanden en met mijn eierstokken. Ik zag lange etherische naalden in me prikken. Het was een buitengewoon bizarre gewaarwording. En ik had niets gedronken! Wat er gebeurde, kon ik alleen op hoofdlijnen ontwaren, de details kon ik op dat moment niet zien. Ik voelde ook dat dit stuk geheeld mocht worden en vroeg de Heren van Brenau en de Ranthia, verlichte buitenaardsen, om hulp hierbij. Wat er daarna precies gebeurde, weet ik niet meer. Ik voelde wel heel duidelijk dat dit verhaal nog niet klaar was.

We waren nog niet van onze verbazing bekomen of ik voelde een andere buitenaardse aanwezigheid. Ditmaal stond er een wezen, een Grey, naast de tafel. Zijn vraag was er heel duidelijk een van vergeving. Kon ik het hen vergeven? Natuurlijk kon ik dat. Ze waren onbewust, hadden als zodanig gehandeld en hadden dit ingezien. Zij reikten me nu de hand om samen te werken. Het verwonderde mijn collega dat ik ze zo gemakkelijk kon vergeven. Zo voelde het gewoon op dat moment. Ik heb ook aldoor het gevoel gehad dat dit in overeenstemming met mijn ziel is gebeurd, dat het zo was afgesproken en voelde hier ook geen boosheid over.

Maar hiermee was ik er nog niet. De dagen en weken daarna werd steeds meer geopenbaard waar mijn lichaam en lichtlichaam waren gemanipuleerd. Steeds meer stukjes vielen op hun plek, implantaten werden weggehaald, steeds in samenwerking met de buitenaardsen. Iedere dag werden er stukken geheeld. Nu kon ik ook zien wat er was gedaan en hoe mijn energielichaam verstoord was. Op het moment dat ik het zag, voelde ik ook de pijn in mijn lichaam. Tegelijkertijd voelde ik hoe ik hiermee steeds vrijer werd. Steeds vrijer van buitenaardse manipulatie en hoe steeds meer in mijn eigen kracht, in mijn eigen energie kwam.

Ik verdiepte me wat meer in het fenomeen en leerde om te gaan met de onbewuste Greys die ik tegenkwam, de zogenaamde kwaadwillende buitenaardsen. Met behulp van de Heren van Brenau en de Ranthia lukte het keer op keer om ze bewust te maken. Bewust te maken dat onderdrukking en misbruik niet de weg is. Maar dat de enige weg naar heelheid en eenheid ligt in samenwerken en delen. Net als hier op Aarde eigenlijk.

De klap op de vuurpijl kwam ongeveer 1½ week later. Ik zat rustig te lezen op de bank en had hele mooie muziek op staan, een Iers wiegelied. Op dat moment voelde ik dat er een baby in mijn armen werd gelegd. Dit raakte me enorm en ik raakte erg geëmotioneerd omdat ik voelde dat deze baby, het kindje was dat ik jaren eerder in een vroege miskraam was verloren… althans dat dacht ik.

Op dat moment realiseerde ik me dat het geen miskraam was geweest, maar dat het embryo was weggenomen. Ik wist dat het geen ‘gewoon’ embryo was, maar een hybride, een kruising, en ik wist ook dat dit de baby was die liefdevol in mijn armen werd gelegd. In die andere dimensie mocht ik dit kind, een jongen met de naam David, zien opgroeien. Immers tijd en ruimte bestaan niet en alles speelt zich af in het eeuwige Nu. Daar mocht ik bij hem zijn en zijn ontwikkeling volgen. Hoe bijzonder, hoe intens, hoe onwerkelijk om dit te ervaren.

Net als de liefde, het mededogen die dit prachtige ‘wezen’ uitstraalt in alles wat hij doet. Waarmee de echtheid van deze dimensie en het bestaan van buitenaardsen ook door mij niet meer kon worden ontkent. Want zoals je aan het begin kon lezen, ook ik ben niet immuun geweest voor de programmering en manipulatie waarin het buitenaardse slechts bestaat in het rijk der fabelen…

De boodschap, de essentie van alle gebeurtenissen vanaf dat etentje in Breda werden in een keer duidelijk: de samenwerking waarom gevraagd werd en waarin ik zonder aarzeling toestemde, de vergeving die plaatsvond, de heling. In deze dimensie zie ik de parallel in de brug die ikzelf vorm tussen de zichtbare en de onzichtbare wereld. Net als de brug die David vormt, tussen die van de mensen en de buitenaardsen. Omdat hij ze beide kent, ze beide is, kan hij in beide opereren. Net als ik.

Bovendien zijn de gevolgen van buitenaardse indringing vaak zeer krachtig en hardnekkig. En door vele lagen en maskers, afgedekt. In mijn praktijk ervaar ik dat de meest effectieve manier om dit te helen, samen is met degenen die het hebben aangebracht. Samen met de verlichte buitenaardsen, dus, en samen met David. Hij speelt hierin een belangrijke rol. Hij kent immers beide werelden.

De verbinding is echter ontegenzeggelijk echt. David helpt me in consulten en cirkels wanneer we met buitenaardse fenomenen te maken krijgen. Hij heeft inmiddels kennis gemaakt met de rest van het gezin en heeft zijn eigen plekje, heel diep in mijn hart.

Tsja, waar een etentje in Breda al niet toe kan leiden… :-).

Van hart tot hart,
Germaine Domatilia

September 2009